„Niska wydajność pracy Polaka, załóż własną firmę”

Często w dyskusjach o pracy przewija się obiegowe kłamstwo, przedstawione w tytule tematu i narracja „załóż własną firmę jakeś taki mądry”.

Każdy ogarnięty człowiek po chwili zastanowienia kapnie się, że jest to nic innego jak wygodna, cyniczna narracja „przedsiębiorców” i zarządców niewolników, która ma utrzymać Polaczków w roli wyrobników. Skoro mamy, jak to niektórzy mówią nawet „pięciokrotnie” niższą wydajność to dlaczego tyle firm zagranicznych fatyguje się tutaj i poświęca środki, żeby postawić tu swoje molochy? Przecież trzykrotnie tańszy pracownik z pięciokrotnie niższą wydajnością + koszt postawienia nowej fabryki, przeniesienia oddziału to się w ogóle nie kalkuluje i już samo to obnaża jakim stekiem bzdur jest ta narracja.

Każdy kto pracował w jakiejś firmie globalnej (ja należę do takich osób), wie, że Polacy są nie tylko tańsi, ale do tego jeden Polak robi robotę, do której w analogicznym oddziale zagranicznym jest wyznaczonych dwóch, trzech pracowników. Nie dość, że jesteśmy tańsi od karaluchów to jeszcze zapierdalamy za kilka osób. Ta „niska wydajność” wynika z tego, że kupienie jakiegoś nowoczesnego robota będzie droższe niż 35 lat tyrki pięciu takich Polaków. To jest upokorzenie.

Ostatnio u mojego kumpla w firmie taki oderwany od rzeczywistości dyrektor z miękkimi kompetencjami, po Wyższej szkole januszyzmu, prostactwa i słomy z butów ( jak większość polskich dyrektorów i przedsiębiorców) stwierdził, że wpadł na pomysł jak zastąpić cały dział mojego kumpla, żeby zamiast pracy ludzi wszystko było zautomatyzowane. Tylko, że jego genialny plan spalił na panewce, gdy okazało się, że koszt tego przez z całym sprzętem z licencjami, oprogramowaniem, postawieniem, robotyka etc to będzie więcej przez 5 lat niż przez całe życie zarobią wszystkie Polaczki jebiące w tym dziale.

Typowy obraz Polskiego „przedsiębiorcy” jest taki, że jedyna jego umiejętność i cała „żyłka do interesu” to znalezienie frajerów, których będzie można wyzyskiwać i odwalą całą robotę, żeby zyski leciały do jego kieszeni. Wystarczy prymitywizm, pewność siebie, bezczelność, chamstwo i prostactwo do tego, by aspirować do bycia „przedsiębiorca w Polsce”. Większość z nich w normalnych warunkach, w kraju, gdzie ludzie mają jakieś minimalne poczucie własnej wartości poległaby zaraz na starcie i obnażyłaby się ich żyłka do biznesu.

Podam wam dwa przykłady takich „przedsiębiorców”. Jeden to koleś, u którego pracuje matka mojego kumpla, najpierw zdobył kapitał na jakichś przekrętach, a potem otworzył małą firmę, gdzie zatrudnia ze 20 osób, karnych żołnierzy. Tej zimy wyłączył im ogrzewanie, bo powiedział, że rachunki za wysokie i „ledwie wiąże koniec z końcem”, w tłusty czwartek nawet najtańszych pączkow im nie kupił, ale sam zagarnia wszystko i kupuje mieszkania w mieście, już chyba kilkadziesiąt mieszkań ma i już zaczął kupować apartamenty za granicą.

Pewnie ogląda te mieszkania w necie i sobie mówi „kurwa, kurwa, no czy te zjeby co u mnie pracują nie mogą zrozumieć, że jeszcze tylko trochę się nachapię i obsypię ich złotem? Jeszcze tylko kurwa trochę, odrobinę, jeszcze tylko jedno mieszkanie, auto! No kurwa, dlaczego oni nie mogą tego pojąć!?”

I tak pewnie powtarza co miesiąc. Jeszcze tylko raz, jeszcze trochę i już na bank dam im te podwyżki! I tak od lat.