Mam lat 20 z czego 7 lat swego życia zmarnowałam chorując, a dokładni8ej mówiąc użerając się z jedzeniem, niejedzeniem, sraniem, rzyganiem, obżeraniem, przebywaniem z wariatami, chudnięciem i ocieraniem się o własne życie. Czemu tylu osobom się udaje, a mi nie? Mam powyżej uszy wszystkiego, chce zwykłego życia jak wszyscy inni w moim wieku. Chciałabym wyjść z kimś na piwo, na imprezę, a nie robię tego wyłącznie ze względu na pieprzone żarcie. Nie wypije, bo piwo jest kaloryczne, nie pójdę na imprezę, bo nie mam siły, nigdzie nie wyjdę z ludźmi, bo wszędzie jest żarcie. Jestem dorosła, a wszystko mnie ogranicza, wciąż jestem jak bachor, nad którym trzeba stać i prosić by grzecznie zjadł. Wciąż sobie obiecam, że jutro zjem śniadanie, a tu dupa wołowa, bo nie. Przysięgam sobie każdego dnia, że nie wyrzygam jedynego posiłku jakim jest obiad, a tu dupa, bo i tak zawisnę nad kiblem i będę rzygać dalej niż widzę. Błagam samą siebie by nie zeżreć kolejnej garści tabletek na sraczkę. I znów zachodzę do apteki prosząc o te same świństwo. Nienawidzę tego co robię i jest to zaiste chujowe. Chcesz to zmienić, a ni chuja nie umiesz. Jakże zjebanie jest żyć z takim gównem i jakże zjebanie jest mieć tą świadomość, że innym się udaje wygrzebać z takiego bagna, a mi nie :c
Jestem chora
2011-07-08 23:4326
36
Ale o co kaman? Nigdy nie rozumiałem tej choroby, nie lubisz jeść, że żygasz czy co? Masz jakąś manię na punkcie kcal? Śniadanie to podstawa laska, powinnaś to sobie zapamiętać.
Nie poddawaj się. Ciśnij dalej, a w końcu musi się udać.
W tym momencie powinnaś iść do lekarza, na specjalistyczne leczenie. Nie, to nie tyra, piszę poważnie. Masz duży problem i widzę, że sama sobie nie radzisz.
Idź do lekarza, psychologa, psychoterapeuty, czy kij wie. Ja nie wiem, ale błagam, zrób coś, zasięgnij pomocy!
ja bym cię zamknął na oddziale zamkniętym
Ja bym postawiła rozpoznanie: Bulimia nervosa in anamnesis. Taką chorobę powinno się leczyć u specjalisty psychiatry, endokrynologa, a także w konsultacji z dietetykiem. Jeśli się jeszcze nie zgłosiłaś, to jest to dla Ciebie jedyna z szans na uratowanie samej siebie. Czy rodzice nie starają się walczyć o Twoje zdrowie ? Jest infolinia, na którą możesz zadzwonić do Centrum Psychoprofilaktyki i Psychoedukacji (0-801 000 533). Wiesz na pewno, że jest to poważna choroba, którą uleczyć możesz tylko wielkim uporem, zacięciem, siłą psychiki, ale musisz także dać szansę innym by mogli Ci pomóc !!! Pozdrawiam gorąco i trzymam kciuki !!!
Za dużo MTV.
postanów sobie, że od tej chwili zrobisz jeden malutki kroczek. nie całe śniadanie- chociaż 3 gryzy. nie cały obiad – 3 łyzki. codziennie dodawaj jeden kroczek wiecej. i koniecznie nie zaprzestan kontaktu ze specjalistami, samej trudno pomoc sobie, ale pamietaj, ze to Ty musisz chciec!
dziesiątki lekarzy specjalistów, terapeutów, psychologów nie pomogli na dłuższą mete, niezliczone pobyty w szpitalu również, gdyż po powrocie do domu wszystko zaczynało się od początku, autorko 5, nie mam bulimii, a anoreksję bulimiczną, rodzicom rączki opadają, a raczej mamie, bo tatuś ma to głęboko gdzieś, bardziej kocha butelkę i psa :c
cholera szkoda mi Ciebie, jedyne co mi przychodzi do głowy to żyj dla samej siebie, nieraz jest wszystko tak popierdolone że cieszy mnie nawet ładny widok z okna, po prostu żyję bo warto…
NIE piszę tego przez złośliwość, ale najwyraźniej masz anoreksję. To paskudne zaburzenie, ale w 100% wyleczalne- tyle że przez specjalistę. Proszę, zgłoś się do niego!
Może zacznij od oglądania Makłowicza. On to potrafi zachęcić do jedzenia. Później lampkę wina wypije sobie i jest dobrze:)