Warto zdać sobie sprawę, iż 80% populacji będzie skazane na męczenie się w jakiejś niezbyt fajnej robocie, w której na pewno nie zrobią żadnej spektakularnej kariery, ani nie poczują się w żadne sposób spełnieni.
20% populacji odniesie tzw. „sukces” w mniejszym lub większym stopniu, ale…
Z tych 20%, aż 15% zapłaci za ten „sukces”, „karierę” bardzo wysoką cenę.
Tylko 5% naprawdę się uda osiągnąć coś bez większego bólu. To są Ci, którzy są naprawdę ogarnięci i mają łeb na karku albo mieli po prostu szczęście być w odpowiedniej chwili w odpowiednim miejscu lub byli po prostu dobrze ustosunkowani…
Czy warto w ogóle gonić za karierą lub sukcesem? Jako człowiek, który ma już swoje lata, powiem że i tak, i nie… to zależy.
Co tak naprawdę należy rozumieć pod pojęciem „kariery” lub „sukcesu”? No właśnie, dla każdego może być co zupełnie coś innego. Jedna osoba powie, że odniosła sukces, gdyż jest biurwą i nie kala się pracą fizyczną. Dla drugiej osoby będzie to osiągnięcie statusu kierownika, dyrektora, oficera, prezesa itp. Dla kogoś innego może być to kariera naukowa.
Tak sobie myślę, że uproszczenia można przyjąć, iż jest to osiągnięcie pewnej pozycji zawodowej łączącej się z efektem ekonomicznym. Wydaje mi się, że bez względu na wybraną ścieżkę większość ludzi tak będzie rozumieć „karierę”.
No dobra, czy warto się męczyć jak i tak 80% nie osiągnie niczego spektakularnego? W mojej ocenie na pewno warto próbować, ale nie warto gonić „królika” za wszelką ceną, bo życie przeminie, a człowiek obudzi się jako bankrut życiowy. Życie to nie tylko stanowiska i pieniądze. Jak to mówią „kierownikiem, dyrektorem, prezesem się bywa, a kobiety i pieniądze się miewa”. W zamierzchłej przeszłości jeden z moich profesorów na studiach powiedział bardzo ciekawą rzecz „…wszystko, co macie może wam ktoś zabrać lub możecie to stracić przez różne zrządzenia losu. I co wtedy? Jak będziecie postrzegali własną wartość? Będziecie mieli jakąś wartość we własnej ocenie, czy nie?”
Myśląc o robieniu kariery, warto pomyśleć o kosztach jakie poniesiemy i zadać sobie pytanie, czy warto? Może nie warto…
A jak się wie, że prawie na pewno nie zostanie się prezesem firmy Euromebel, to wtedy co? W takim przypadku, ale i w innych przypadkach należy mieć w życiu coś jeszcze – swoją alternatywną rzeczywistość – może być to rodzina, grono przyjaciół, jakaś pasja – cokolwiek, gdzie będziemy mogli jakoś się realizować. Jednocześnie nie należy nigdy położyć na wszystko laskę, ponieważ (tu rzucę parę truizmów):
1. Lepiej bez sensu iść do przodu, niż bez sensu stać w miejscu…
2. Kto boi się iść do przodu, ten na pewno nigdzie nie dojdzie…
3. Należy pukać, pukać, pukać do różnych drzwi, a może kiedyś ktoś nam je otworzy i poda rękę.
4. Każdy sukces, każde osiągnięcie wymaga wykonania określonej pracy, istotne jest żeby nie zaharować się przy tej okazji na śmierć.
5. W życiu tak naprawdę ważne jest „żeby nie bolało”.
6. W życiu pewne są tylko zamiany, a każda zmiana to na równi zagrożenie, jak również szansa…
Powyższy tekst napisałem na podstawie własnych doświadczeń życiowych, głównie dla tych, którzy są w tych 80%. Próbujcie, walczcie o siebie, ale jak widzicie, że i tak chuj z tego będzie, to odpuście lub zmienicie kierunek. I dla tych 15%, patrzcie na koszty waszego sukcesu, bo co z tego, że będziecie wielkim dyrektorem, jak będziecie siedzieli samotni w czterech ścianach…
(Admin): Juz widze ze swietny wpis. Bardzo takie lubie…ekonomiczne, dziekuje ze zechciales sie podzielic swoim doswiadczeniem. Czytamy z uwaga 🙂
za długie nie czytam
To wypierdalaj
Jest pewien maks, który jesteś w stanie osiągnąć dzięki własnym umiejętnościom, mocnemu charakterowi, ale bez powiązań i koneksji , albo ustawionego starego, to wyżej chuja nie podskoczysz (chyba, że robię coś źle).
Jak mam to zrobić z kolegą
Niestety wszystko jest mieczem obusiecznym. W dodatku to co na początku wydaje się dla nas dobre, po jakimś czasie może nam zciąć łeb i rzucić na manowce.
Nie piszemy „zciąć”, ale „ściąć”, podobnie jak „spierdzieć”, „shańbić”, „spierdalać”, „spiździć”, „skurwić”, „spieprzyć”, „spieszyć”, „śpieszyć”, „swędzieć”, „ścinać”.
Literaz z na początku wyrazu wystąpi w przypadku „zrzygać”, „zgnoić”, „zjebać”, „zdupczyć”, „zwędzić”.
Przeważnie, choć nie tylko, chodzi o dźwięczność i bezdźwięczność spółgłoski, ale nie będę szczępił ryja o szczegółach, bo kurwobiedactwo i tak nie orzumie.
Grammarnazi
Zjebać ale skurwić się.