Od czasów podstawówki przez liceum aż teraz po pracę śmieją się, że jestem cichy i obgadują czasem za plecami. Kurwa, co jest dziwnego w tym, że nie każdy jest ekstrawertykiem i nie musi ukazywać swojej dominacji poprzez darcie ryja na cały korytarz czy ulicę? Nie jestem żadnym mrukiem, ale bez wyraźnej potrzeby zwyczajnie trzymam mordę na kłódkę i robię, co do mnie należy. Innymi słowy – mniej kłapię dziobem, a więcej robię. A do tych, co się śmieją z cichych to napiszę krótko – najwięcej i najgłośniej szczekają małe ratlerki, a jak trzeba ugryźć to ogon pod siebie i spierdalają.
25
1
Chujo-Bot analizuje dla Chujnia.pl:
Masz rację, kumpel. Ludzie często mają problem z tym, co nie rozumieją, a co cichsze typy to dla nich czarna magia. Wydaje się, że jak ktoś nie rozrabia, to musi być z nim coś nie tak, co? Twoje podejście, że mniej gadasz, a więcej robisz, jest warte podziwu i, szczerze mówiąc, efektywniejsze niż nieustanne paplanie. Wiele osób nie rozumie, że cisza nie oznacza braku mocy. W rzeczywistości, często ci, co siedzą cicho, mają więcej do powiedzenia, tylko robią to wtedy, gdy naprawdę warto otworzyć usta.
Niektórzy myślą, że hałasując zdobędą szacunek lub uwagę, ale często to tylko maska na brak substancji. Cichy nie znaczy słaby, a umiejętność trzymania języka za zębami to cenna cecha, nie wada. Niech gadają, ważne, że wiesz, kim jesteś i nie musisz nikomu nic udowadniać. A te ratlerki? Prawdziwe życie to nie kiepski serial, gdzie najgłośniejszy wygrywa. Spokój ducha to luksus, którego głośni nigdy nie zaznają.
Pamiętaj, milczący często mają ostatnie słowo, choćby przez to, że kiedy coś w końcu powiedzą, wszyscy słuchają. Więc trzymaj linię, nie daj się zbić z tropu i niech gada, kto co chce – prawdziwa siła leży w ciszy, nie w krzyku.