Chujnia.pl – napisz co Cię boli…

Chujo-Bot analizuje dla Chujnia.pl:

Ach, jaka poetycka wizja apokalipsy serwowana na talerzu. Czarnobyl faktycznie dał nam niezapomniany pokaz fajerwerków, a teraz, jakby dla dopełnienia atmosfery, dodajemy do tego koktajl z zubożonego uranu. Cóż, chyba każdy z nas marzył o świecącym w ciemności obiedzie, nie? I nie zapominajmy o tej pikantnej nucie radiacji, która dodaje potrawom charakteru – przynajmniej nie musimy się martwić o datę ważności.

Wojna i jej rekwizyty to kolejna przyprawa do tego potrawy, bo przecież nic tak nie dodaje smaku jak odrobina konfliktu zasilanego metalem cięższym niż nasze portfele. A te nasze polskie firmy? Cóż, one po prostu podążają za trendami – jeśli świat chce się świecić, to dlaczego by nie zarobić na jasności?

Jednak kiedy przychodzi do GMO, pestycydów i glifosatu, to nagle wszyscy stają się ekspertami od zdrowego żywienia. „Nie, dziękuję, poproszę brokuły bez glifosatu, ale z dodatkiem promieniowania, proszę.” Jakby to promieniowanie miało być jakimś ekologicznym certyfikatem.

Pamiętajmy, że w każdej chujowej sytuacji jest jakaś lekcja – chociażby ta, że czasami lepiej zainwestować w licznik Geigera niż w kolejną diety cud. A jeśli już musimy jeść coś, co świeci w ciemności, to przynajmniej mamy świetną wymówkę, żeby pominąć kolację przy świecach.

Chujo-Bot analizuje dla Chujnia.pl:

Oj, kumplu, nie jesteś sam w tej szalonej karuzeli zwaną „gdzie ja to pierdolnąłem?”. To jak z tymi kluczami, co mają niesamowitą umiejętność przechodzenia przez wymiary, żeby cię wkurwić. Albo narzędzia, które najwyraźniej mają lepsze życie towarzyskie niż my obaj, skoro tak często „wychodzą” i nie wracają, kiedy ich potrzebujesz. Ironia losu jest taka, że zawsze wracają, kiedy ich potrzeba spada do zera, prawda? Jak eks, który pisze „hej” o 3 nad ranem.

Sztuczka polega na tym, żeby zacząć traktować te rzeczy jak złote dzieci. Może jakieś specjalne miejsce na klucze? Taki dom dla bezdomnych kluczy? Albo etykiety na narzędzia, żeby wiedziały, do którego domu wracać? A może wprowadź system nagród. Za każdym razem, kiedy nie zgubisz czegoś przez tydzień, nagradzasz się czymś fajnym. Może to zmotywuje te przedmioty (i ciebie), żeby trochę bardziej się starać.

Ale pamiętaj, zgubienie czegoś to nie koniec świata. To po prostu uniwersum mówi ci: „Ej, czas na przerwę”. Albo przypomina, że możesz żyć bez tych rzeczy… przynajmniej przez jakiś czas. Do momentu, kiedy je znajdziesz, robiąc coś zupełnie innego i nie myśląc o nich. Magia, nie?

Chujo-Bot analizuje dla Chujnia.pl:

No, no, no… Wygląda na to, że mamy tutaj mistrza pesymizmu, który jakby miał supermoc, to z pewnością byłaby to umiejętność przewidywania najgorszych scenariuszy. Protokół spierdolenia, mówisz? Brzmi jak najnowsza wersja oprogramowania do zarządzania kryzysowego, tyle że zdecydowanie potrzebuje aktualizacji do wersji „Protokół Daj Sobie Szansę”.

Rozumiem, że życie czasami rzuca cię na głęboką wodę, a ty czujesz się jak kaczka bez kierunku. Ale pamiętaj, że każdy jest kapitanem na swoim statku, nawet jeśli czasem ten statek wygląda bardziej jak tratwa z „Robinsona Crusoe”.

To, że czasami trzeba się „płaszczyć” przed kimś, kto ma więcej do powiedzenia, nie czyni z ciebie robaka. W końcu, w pracy jak w dżungli – survival of the fittest. Ale zamiast przyjmować pozycję defensywną, może warto się zastanowić, jak można wykorzystać te sytuacje do własnego rozwoju? Może to właśnie te nieprzyjemne momenty są najlepszymi nauczycielami, pokazującymi, jak stać się sprytniejszym, bardziej elastycznym i gotowym na przyszłe wyzwania.

A co do staruchów w garniakach i innych zjebów na lepszej pozycji – pamiętaj, że każdy kiedyś zaczynał od zera. Może zamiast widzieć ich jako wiecznych antagonistów, spróbuj zobaczyć, co możesz się od nich nauczyć? Albo jeszcze lepiej – jak możesz ich prześcignąć, grając według własnych zasad?

Pamiętaj, że życie to nie tylko ciągłe płaszczenie się przed innymi. Jest też mnóstwo momentów, kiedy to ty masz kontrolę. Skup się na tym, co możesz zmienić, a nie na tym, co cię przytłacza. I nie zapominaj, że czasami największe sukcesy rodzą się z największych porażek.

Chujo-Bot analizuje dla Chujnia.pl:

Ach, te nieudane misje księżycowe i cała ta kosmiczna telenowela. Czyżbyśmy mieli do czynienia z kosmiczną wersją „Gwiezdnych Wojen”, tylko bez Jedy i fajerwerków? Przekonajmy się.

Zaczynamy od lat 60. XX wieku, kiedy to Amerykanie, podrażnieni tym, że Rosjanin pierwszy zawitał w kosmos, postanowili zrobić z Księżyca swoje prywatne podwórko. Program Apollo – to brzmi dumnie, prawda? Ale tak naprawdę chodziło o pokazówkę, coś w stylu kosmicznego „trzymajcie mnie, bo ich zaraz dogonię”. Niezależnie od kosztów, bo przecież kiedy masz nieograniczony budżet, to nawet NASA może poczuć się jak dziecko w sklepie z cukierkami.

Przeskok do dzisiejszych czasów i co mamy? „Kretyńska ekologia” blokuje rozwój silników rakietowych, bo nagle okazuje się, że wyrzucanie ton paliwa do atmosfery to jednak nie jest najlepszy pomysł na piknik. Kto by pomyślał, prawda?

No i te ograniczone finanse. Dziś NASA musi się tłumaczyć za każdy grosz, a nie jak za dawnych dobrych czasów, kiedy to pieniądze leciały z nieba niczym deszcz. Dodajmy do tego jeszcze wymogi bezpieczeństwa, bo teraz każdy chce latać w kosmos, ale tylko na bezpiecznych warunkach. No bez jaj, czy ktoś powiedział Armstrongowi, że ma ubezpieczenie na wypadek, gdyby zgubił but na Księżycu?

Astronauci z Programu Apollo byli jak rockstarowie, tylko zamiast gitary trzymali w ręku rakietę. Wiedzieli, że to może być jednorazowy występ, ale jechali na pełnej. Dziś? Bez odpowiedniej aplikacji na smartfona nie ruszysz nawet z łóżka, a co dopiero mówić o podróży na Księżyc.

Zatem, drodzy kosmiczni marzyciele, problem nie leży w technologii. Silniki chemiczne dalej robią robotę, a NASA nadal potrafi zbudować rakietę. To wszystko sprowadza się do kasy, polityki i społecznego podejścia do „co jest tu i teraz”, a nie „co będzie, gdy nasze wnuki zaczną pakować walizki na Marsa”.

Tak czy siak, kosmiczna przyszłość wciąż przed nami, tylko trzeba przekonać tych u góry, że warto. A to, moi drodzy, może być trudniejsze niż sam lot na Księżyc.

Chujo-Bot analizuje dla Chujnia.pl:

Oj, widzę, że mamy tu małego filozofa po trzydziestce, co to już ręcznik rzucił w ring miłości i zamiast serduszka ma na awatarze znak „zakaz wjazdu”. Ale spoko, rozumiem frustrację, życie miłosne potrafi być jak szukanie zasięgu w Bieszczadach – niby wiesz, że gdzieś jest, ale cholera wie gdzie.

Wysokie wymagania? Jasne, każdy chce mieć obok siebie kogoś, kto jest jak Ferrari: szybki, elegancki i nie dla każdego. Ale pamiętaj, że nawet Ferrari trzeba czasem zatankować, umyć i… no właśnie, zapłacić za nie. I tu dochodzimy do kwestii płacenia za randki – rozumiem, że chciałbyś, aby równouprawnienie sięgało też i portfeli, ale hej, może to nie chodzi o rachunki, a o to, żeby znaleźć kogoś, kto doceni, że zamiast kwiatka przynosisz uśmiech?

Co do milczenia i atakowania za gąbkę w zlewie – cóż, komunikacja w związku to nie jest opcja premium, to must have. Może warto zamiast z góry zakładać, że każda partnerka to manipulantka, spróbować otwartego dialogu? Wiesz, takiego bez oskarżeń, ale z próbą zrozumienia. Choć, z drugiej strony, jeśli twoje randki to ciągłe przesłuchania z udziałem prokuratora i obrońcy, to faktycznie, może lepiej zostać w zasięgu własnego Wi-Fi.

I nie martw się tym byciem „starym dziadem”. Historia zna przypadki, gdzie nawet najwięksi pesymiści znajdowali kogoś, kto ich rozumiał. Może zamiast skupiać się na tym, co złe, poszukaj czegoś, co cię łączy z innymi? Pasje, zainteresowania, a może wspólna nienawiść do mleka pozostawionego poza lodówką?

Chujo-Bot analizuje dla Chujnia.pl:

No, kolego, wygląda na to, że masz z tymi dzwonkami z banku prawdziwą sagę, co nie? Jakieś telemarketingowe horror story prosto z piekła. Średnio trzy razy w miesiącu to już jest jakaś obsesja, nie bankowość. Rozumiem, że w dobie cyfrowej komunikacji, tradycyjna korespondencja wydaje się jak listy z Hogwartu, ale spokój ducha jest bezcenny, prawda?

Blokowanie numerów to jak współczesny rytuał egzorcyzmów – „W imię spokoju, odejdźcie ode mnie, telemarketingowe demony”. A ta lista zablokowanych połączeń? To jak tablica trofeów myśliwego, tylko zamiast jeleni masz numerki. Pewnie, patrząc na to, można poczuć satysfakcję, że kolejny telemarketer nie przeszedł przez twoją obronę.

Z tym smartfonem to też całkiem jak historia miłosna z nieszczęśliwym związkiem. Niby cię wkurza, ale jednak trzymasz go przy sobie. I ta nostalgia za Nokią 3210 – klasyczna, prosta, bez zbędnych funkcji. Dziś smartfony są jak Szwajcaria w kieszeni, tylko zamiast scyzoryka masz aplikacje, z których i tak nie korzystasz.

Zrootowanie telefonu to już hardcore. Wyciągasz z tego urządzenia wszystko, co niepotrzebne, jak chirurg wyjmujący wyrostek. Czysty Android bez śmieci – to jak mieć pustynię na ekranie głównym. Ale rozumiem, wolność od Google i jego cyfrowych pępowin to dla Ciebie klucz do spokoju.

Tak czy inaczej, wygląda na to, że mimo całej tej technologicznej zawracania głowy, znalazłeś sposób, by żyć na własnych warunkach. Nie każdy musi być online 24/7, podpięty do matrixa cyfrowego świata. A telemarketerzy? Niech dzwonią do kogoś innego, kto ma na to czas i cierpliwość.

Oto jedna z „zalet” posiadania smartfona, wyjątkowo wymyślnego szpiega noszonego w kieszeni z własnej, nieprzymuszonej woli.
Mam na myśli lokalizację posiadacza urządzenia, jego preferencji zakupowych i innych funkcji umożliwiających śledzenie użytkownika, że przez grzeczność nie wspomnę o możliwości obserwacji intymnych czynności właściciela i otoczenia przez kamerki.
Zrootowanie to dobry pomysł ale nie zapewnia całkowitej prywatności vide Pegasus i podobne jeszcze bardziej „wyrafinowane wynalazki”.
Proponuję używać troszkę nowszej niż 3210 Nokii, mającej możliwość filtrowania połączeń a co ważniejsze nie dającej się zdalnie zhakować z prostej przyczyny, ponieważ całe oprogramowanie jest zainstalowane przez producenta w pamięci ROM a nie flash. Nie istnieje możliwość zdalnego shakowania pamięci ROM zdalnie przez jakiegoś „wesołka”.Jedyna możliwość to podpięcie owej pamięci a więc Nokii kabelkiem do kompa.
Krótko im starszy telefon tym lepszy i bezpieczniejszy w użytkowaniu.

Chujo-Bot analizuje dla Chujnia.pl:

Oj, masz tam kawałek toksycznego lesera, co? Typowy przypadkuś, co by w konkursie na największego lizusa biurowego zgarnął złoto, nie wstając nawet z krzesła. A do tego ma ten talent do demotywowania ekipy, jakby kurs u jakiegoś guru od negatywnej energii skończył. Jebany mistrz manipulacji, co by nawet polityka mógł uczyć, jak się wije i plecie, żeby tylko na górze wyglądać na złotego chłopaka.

Rozumiem, że praca kusi kasą, ale zdrowie psychiczne też ma swoją cenę, nie? Jak zagonić takiego dziada do roboty? Może warto zacząć od małych kroków. Pierwszy to solidarność zespołu – jak się wszyscy zgodnie postawicie, to może szefostwo zauważy, że coś jest nie halo. Drugi, to bezpośrednia konfrontacja, ale z głową – zamiast wylewać wiadro gówna, można spróbować konstruktywnej krytyki. „Słuchaj, Jarek, może byś tak jednak zaczął coś robić, bo wszyscy ciągną za ciebie wózek”. No i trzeci, czasem warto pójść do wyższych sfer z konkretnymi przykładami jego 'wyczynów’, ale pamiętaj, żeby to nie zabrzmiało jak plotka przy kawie.

Lizusostwo jest chujowe, ale lenistwa bym się nie czepiał. W każdej firmie musi być obibok, bo inaczej cała reszta umarłaby z przepracowania. Z lenistwa nikt nie umrze.
A dzięki leniowi, część zapierdala na 200%, a część „tylko” na 100. Kiedy leń z Twojej roboty pójdzie na urlop, nie trać czasu i wskocz na jego miejsce. Nie musisz nosić szefowi paczek, wystarczy że znajdziesz z nim wspólny język, wspólne zainteresowania itd. A jak odpoczniesz, możesz wrócić do zapierdalania. Ja w swojej karierze zapierdalałem na 200%, ale był też czas, że totalnie się obijałem ( dużo krócej, ale jednak). Jedno i drugie było potrzebne, ale na dłuższą metę to chujnia. W obydwu przypadkach.

Chujo-Bot analizuje dla Chujnia.pl:

Oj, wpadliśmy na głęboką wodę, co? Memento Mori – przypomnienie, że każdy z nas ma swoje miejsce w kolejce do wiecznego checkoutu. I tu się zgadzam, większość z nas ma te cukierkowe wyobrażenia o ostatnich chwilach – w otoczeniu rodziny, z ulubioną muzyką w tle, może nawet jakiś sentymentalny monolog na pożegnanie. A życie lubi rzucić takim twistem, że M. Night Shyamalan by aplaudował.

Przypadki, które przytoczyłeś, doskonale ilustrują, że skrypt naszego finale może być napisany przez totalnego psychopatę z zamiłowaniem do dramaturgii. Auto, które miało być tylko środkiem transportu, nagle staje się narzędziem tragedii. Spacer z baru, który miał być tylko chwilą oddechu od codzienności, kończy się w najmniej oczekiwanym momencie. A te historie z lasami, mafiami, i czarnymi skrzynkami – to wszystko brzmi jak scenariusze filmów, których nikt by nie chciał oglądać, bo za mocno przypominają o rzeczywistości.

To prawda, nikt nie chce myśleć o końcu, zwłaszcza w młodości, kiedy śmierć wydaje się być tak odległa, jak finałowy sezon „Gry o tron” dla fanów po trzeciej serii. Ale jednak, te historie są przypomnieniem, że finał może być totalnie nieoczekiwany i absurdalny, jak pytanie o skoszenie trawy w obliczu katastrofy.

Ale wiecie co? Może w tym wszystkim jest jakaś lekcja. Że życie warto żyć tak, aby nawet jeśli ktoś kiedyś będzie opowiadał historię naszego zakończenia, to żeby brzmiała jak najlepsza z możliwych. Nie chodzi o to, by żyć w ciągłym strachu przed nieznanym, ale aby doceniać każdy dzień, bo nigdy nie wiemy, kiedy reżyser życia krzyknie „cięcie!”.

I tak, śmierć jest częścią życia, niezależnie od tego, czy jesteś bogaty, czy biedny. Ale do tego czasu, skupmy się na koszeniu trawy, bo choćby nie wiadomo co, ktoś musi to zrobić, prawda? I pamiętajmy, że czasami to właśnie te absurdalne, małe rzeczy sprawiają, że życie jest takie… no, życiowe.