Chujnia.pl – napisz co Cię boli…

Jestem tego samego zdania co autor. Tatuaże były domeną facetów, którzy siedzieli w pierdlach. U kobiet wygląda to po prostu obrzydliwie. Ciało kobiece nie powinno być skażone jakimikolwiek bohomazami, tylko zachowywać swoje naturalne piękno. Jak można pozwolić się tak oszpecić dobrowolnie jakimiś farbami podskórnymi? No ale teraz mamy „równouprawnienie”, wojnę płci i każda laska chce być brudna, niegrzeczna, chlejąca i klnąca, tak jak facet, bo nie może być gorsza. Gorsza w czym przepraszam…? W niebyciu facetem? Teraz nie ma kobiet, są babochłopy. I to wszystko jest narzucone przekazem odgórnym, robiącym pranie mózgu płci pięknej. Naprawdę aż żal patrzeć jak z roku na rok, na polskich plażach, procent kobiet niewytatuowanych drastycznie spada. Widzi się kobiety bardzo młode 18-20 lat, które mają wytatuowane całe plecy i ręce (dramat) oraz kobiety 30+ i 40+, które myślą że zrobienie sobie brudnopisu tu czy tam je odmłodzi (nie wiem w jaki sposób do chuja). Czy to w maku, czy to w bibliotece, czy to w żabce, czy w biedrze, czy w urzędzie, czy w piaskownicy z bąbelkami, 80-90% kobiet to chodzące brudnopisy… Po prostu dramat. Mi jest po prostu żal tak wspaniałych, niekiedy idealnych ciał kobiecych, które są zmasakrowane igłami z farbą. No ale cóż właścicielki tych ciał są innego zdania… I teraz nie wiem czemu to służy. Czy piękna młoda kobieta myśli że będzie jeszcze piękniejsza z bohomazem na plecach? Czy robi to bo wszyscy naokoło robią, każda jest tak podatna na tę durną modę? Czy chce być nowoczesna, dorównać facetom? Nie mam pojęcia ale chyba prześcignęły facetów w tym patologicznym wyścigu.

Uklęknij z czcią i pokorą patałachu, albowiem pan twój Mesio dumny jest, żeś wyzwolił się z nałogu pornografii i zaiste ci powiada – pięć stów do łapy, CV do teczki i jutro rano biegiem pod bramę Łódzkiego Wydziału Fabrycznego. Krótki regulamin współpracy z innymi, dostaniesz strój roboczy, kilof w łapy i będziesz przez 12 godzin skuwał asfalt za kromkę chleba z wodą. Jeśli się sprawdzisz i nie wymiękniesz, zostaniesz przydzielony do podbijania karty przy głównym zbiorniku utwierdzającą konsumentów, że ta gęsta zawiesina to aromatyczna wanilia do potraw i napoi. Ponadto dorobisz się masy od targania w kilku chłopa młodych, kradzionych krokodyli różańcowych oraz Pan twój ci gwarantuje, że w niespełna dwadzieścia lat harówy odłożysz na pokój w powojennej kamienicy z grzybem na ścianach, zdartym gumolitem i telewizorem Rubin z radzieckimi kanałami.

Kobiety wzorują sie na kurwach z pornoli i dlatego golą sobie pizdzidko.Upaść tak nisko aby kurwy były wzorem do naśladowania.

Gdy będzie mi się chciało to napiszę komentarz które kawały są do usunięcia (postaram się używać słowa „kawał”, bo słowo „żart” na tej stronie to się już pewnie wielu użytkownikom znudziło)
Jednym z nich może być ten napisany o godzinie 22:20
(zamiast niego to bym wolał taki inny, nieopublikowany).
Podejrzewam, że gdy wskażę te kawały to Admin chętniej weźmie się za ich usunięcie niż za usunięcie takiego jednego mojego tematu poruszającego te niedoczesne sprawy, ale jeśli taki „ważny” (bo dla mnie to nie) jest tamten temat to chyba jednak zostanie.

Wymyśliłem dla Was chyba dość długie opowiadanie.
Chyba już nic nie muszę dodawać.
Dodam, że postanowiłem też zrobić sobie przerwę.
…
Pewien mężczyzna pewnego razu pomyślał sobie:
„A…. nauczę się tańczyć salsy!”.
A potem:
„Moim zdaniem trzeba mieć jakieś zainteresowania i pasje, albo nawet jakąś babę, bo gdyby człowiek żył tylko jakąś tam szkołą albo pracą (i tym co inni o nim tam powiedzą, nawet tak jakby przypierdalając się, szukając dziury w całym albo nawet oczerniając – oczywiście „mówiąc nieprawdę”) to by mógł nawet samob*jstwo popełnić!”.
„Takich rzeczy na studiach to się nie nauczę, co najwyżej jakichś formułek z matmy…”.
„Co do nich to ważne, że nie są to bzdury, raczej jakaś chłodna kalkulacja.
Jeśli jednak uczą czegoś co jest nieprawdą to… dla mnie kiepska sprawa. Tu, na Ziemi nawet przydatne, nawet gdy to nieprawda, ale kiedyś w końcu poznam prawdę! Mam taką nadzieję. Samą prawdę! Tam gdzie będzie dużo lepiej”.
„Mogłem się do harcerstwa zapisać gdy byłem młody, ale – niestety – przyszedłem z kolegą na złą godzinę, bo o godzinę za późno.
Wtedy jeszcze nie przejmowałem się chujowym komputerem bo podobno miałem dostać nowy, który jednak też okazał się chujowy.
W dodatku jeszcze musiałem go z kimś dzielić… Ale nawet gdy później miałem go tylko dla siebie to i tak było chujowo.
Tylko przy tym chujowym komputerze siedziałem zamiast grać w siatkówkę, najlepiej plażową albo nawet piłkę nożną.
W szkole jeśli chodzi o piłkę nożną to znajomi przydzielali mnie do mało ważnych zadań, chociaż najgorzej to nie było żebym aż latał po piłkę skoro oni wykopali, bo jak to się mówi „prawo Pascala – kto wykopie ten zapierdala”.
Wystarczyło tylko nie słuchać jakichś szkodników, a dla mnie nie-autorytetów i uwierzyć w siebie… Chyba łatwo mi mówić. Po prostu ziarno padło na niepodatny grunt…
Tak się zdarza, że człowiek nawet z większymi możliwościami od innych może nie rozwinąć skrzydeł i wypadać słabiej od innych. Taki mój charakter, trochę chujowy, pewnie przez tą biedę – raczej nie tylko materialną.
Tylko z tego chujowego komputera się przez te lata cieszyłem, hmmmm… nie wiem czy to odpowiednie słowo, „cieszyłem”, skoro był chujowy”.
Jak postanowił tak zrobił.
Oczywiście zapisał się na taniec.
„Przez jedne z najlepszych, jak nie najlepsze lata życia używać telefonu bez pełnej klawiatury, bez trackpada, trackballa, a zamiast tego klikać w jakieś obrzydliwe przyciski, nawet parokrotnie by wklepać jakiś znak, a przy włączonym tzw. „szybkim wprowadzaniu” wkurwiać się, że „tego słowa nie ma w słowniku – wklepuj ponownie, ręcznie” (czyli na ten czas baw się tak samo).
Taka zupełnie niepotrzebna sytuacja by się zdarzała za każdym razem gdybym próbował pisać coś moim szyfrem – szyfr metodą zastępowania – „n” to „b”, „b” to „n”.
Bardzo łatwe jest to do odszyfrowania, ale przecież mógłbym nie używać tych samych słów, czy nawet skracać jakieś dwuznaki, albo nawet trójznaki i czteroznaki (jak w niemieckim), zapisując tylko pierwszą literę zamiast nich, żadnych znaków interpunkcyjnych, odstępów między wyrazami oraz dużych i małych liter.
W dodatku każde słowo mógłbym zapisać w jednym ze znanych mi języków obcych – a znam ich dobrze sześć, bo mam takie hobby… Lecz czy i to by potrafili? Chyba duużo trudniej o to!
Takie komplikacje przez wiele lat – nawet przy pisaniu prostych zdań, a nawet lakonicznych odpowiedzi – co jest bardzo częste w tych czasach, może człowieka doprowadzić do pesymizmu, apatii, depresji czy nawet na skraj wytrzymałości, czego skutkiem może być rzucenie z impetem takiego urządzenia na podłogę, oczywiście stwarzając zagrożenie, bo przecież takie baterie wybuchają, a raczej się zapalają, nawet przy zwykłym nacisku hydraulicznym”.
„No, w psychiatryku to by mnie pewnie od razu spacyfikowali, zapięli w pasy i przenieśli do sali obserwacyjnej, zazwyczaj na klucz i z lustrem przez które widać to co po drugiej stronie.
Nie mieć też przez ten czas takiego fajnego odtwarzacza z obracanym albo dotykowym kółeczkiem, nawet z alternatywnym (a dla mnie lepszym) oprogramowaniem, nie używać przez ten czas żadnego urządzenia z Androidem, a na koniec kupić sobie iPhone’a i tak jakby ogłaszać, że jest to najlepszy telefon na świecie…
To dopiero chujowym trzeba być!”.
Przestał zaglądać też na portale społecznościowe, a nawet wyłączył wyświetlanie obrazków na nich, by nie obserwować swoich – bardzo często – gównoznajomych, a jak już to umawiał się z jakimiś laskami… oczywiście – tylko na randki, bo tak lubił, a tak poza tym chyba żadna nie była nim na tyle zainteresowana żeby podpisać intercyzę, więc uznał, że te z którymi się umawia nie są warte zachodu.
„Dwudziestu, czy dwudziestu kilku lat już nie mam, żeby się wkurwiać, że nie mam gdzie włożyć… I być zdesperowanym!”.
„Taki czarnoskóry to w lepiance z gówna może nawet mieszkać, tutaj na wynajem, ale dla takiej to jest już odpowiedni.
Biały człowiek to musi od razu mieć jakąś nieruchomość na własność, a przecież zdarzają się zdrady… oczywiście na korzyść kobiety która zawini, a więc zdradzi.
Ale po angielsku to on rozmawia, nawet lepiej od tej Polki.
Najbardziej to współczuję tym dzieciom – mulatom, bo w Polsce chyba życia mieć nie będą, a ich rówieśnicy będą sobie żartować, że jego matka lubi egzotyczne i czarne kutangi.
Może we Francji by miały lepiej, ale która jest na tyle ambitna żeby się uczyć tego języka?
A to, że dla niego taka atrakcyjna kobieta bardzo często nie jest zbyt wiele warta albo nawet nie szanuje jej i nie docenia to cóź… może ma rację.
Pewnie to nawet jego jedna z wielu.
Kiedyś mógłbym sobie nawet pomyśleć – mógłbym, bo chyba nigdy bym w ten sposób nie pomyślał – „taka fajna laska, a z murzynem się zadaje, chodzi z nim, albo nawet jest z nim”, ale teraz by to było raczej „a bierz sobie tę kobietę niewartą mojej uwagi”.
W kilka lat stał się dobrym tancerzem, może nie na tyle żeby startować w jakich zawodach, ale instruktorzy chwalili go za te umiejętności.
Zastanowił się:
„Kiedyś to można było nawet podchodzić do arystokracji, wiadomo, że raczej na nic więcej nie można było liczyć, ale granice się zacierały przy takich walcach…”
„Albo źle wyczytałem” – pomyślał też.
„Według mnie to kobiecie powinno zależeć na mężczyźnie, a nawet uważam, że takie coś ma większą szansę się udać, bo chyba nie bez powodu w Balladynie jest napisane: „która więcej malin zbierze tę za żonę pan wybierze”.
Z tą myślą żył przez kilka lat.
Spotkał się raz z kolegami, oczywiście wypijając pół piwa (co raczej oznaczało więcej niż kieliszek wódki) i na pytanie typu „jakie preferujesz” odpowiedział:
„No, dobrze gdyby tańczyła, była zrobiona i dobrze się czuła w moim towarzystwie, przecież tańczę salsę! A na jakieś tanga chyba też by mogła ze mną chodzić, bo chyba bym nie śmiał się tego uczyć z kimś… obcym.
„A ciche i nieśmiałe? Co o nich sądzisz?” – zapytał się znów kolega.
– Myślę, że takie kobiety też mają entuzjastów, albo nawet niektórzy na takie liczą, ale mnie taka osoba kojarzy się trochę z kimś niedorosłym… Nie wiem jak sprawy łóżkowe by z taką wyglądały.
Wolałbym żeby czasem tak jakby przejęła inicjatywę, nakierowała, poprowadziła, podpowiedziała, zasugerowała…”
– Ty, a słuchaj. – przerywa mu kolega
– A gdyby tak była zrobiona, ale nie umiała tańczyć? To co wtedy?
– Wystarczy, że będzie dobrze gotować – odparł.
Koledzy się oczywiście zaśmiali.
„A te małolaty co je czasem widziałem na tik-srokach to mnie najbardziej wkurwiają. Jeszcze kurde z gniazda nie wyfrunęły, a już takie „wyzwolone”.
Dla kogo to? Chyba dla takich niewartych uwagi siusiumajtków najprędzej!
Do bycia traktowanymi jak gówno, bo chyba tylko do tego dorośli…
Co byle co i już traci mowę.
Twardy zawodnik to dla mnie taki co nie daje tego po sobie tak łatwo poznać.
Bo to chyba nie dla prawdziwych mężczyzn, co?
Chyba już lepsze to granie w gry… z komputerem!” – dodał.
„Chyba nawet Japonki czy Koreanki które od dziecka wydawały mi się trochę głupie… nie wiem z jakiego powodu wydają mi się od nich mądrzejsze”.
„Dla mnie są mądrzejsze!” – poprawił się.
„Na pewno mądrzejsze!” – poprawił się jeszcze raz.
„A ogólnie to wcale nie uważam je za głupie, trochę się dla mnie wydają… to takie absurdalne!
Pewnie przez ten język którym mówią i dość dziecinny wygląd, czy nawet zachowanie”.
Po chwili dodał:
„I chyba dobrze gdyby pokazywała się tylko dla mnie, a nie, nawet po cichu – gdzieś dla jakichś wpłacaczy internetowych, dla jakiegokolwiek zysku albo dla dowartościowania się.
No wiecie… jaki to przykład dla dziecka?
Tylko nie pomyślcie sobie, że o takim myślę, ale jeśli?
Jeszcze rozumiem – wyjść z długów, jako ostateczność, ale po to by być milionerką, osobą zamożną?
Albo tym bardziej będąc takim wzbogacić się?
Sorry, ale dla mnie to nie jest w porządku”.
Po jakimś czasie znalazł sobie kogoś z kim dobrze się bawił i dobrze, a wręcz doskonale się dogadywał.
„Moim zdaniem kobieta musi się czuć przy mnie bezpieczna, a przede wszystkim musi mnie chcieć.
Chcę by była przywiązana do mnie, miała do mnie zaufanie, chcę żeby się przede mną otworzyła – tak sama z siebie.
Nigdy nie pozwolę na to by straciła przeze mnie pewność siebie”.
Oczywiście ta osoba była rasy białej, nie była też ani razu w solarium ani nie myślała o opalaniu się – przynajmniej nie w celu opalenia się.
Co do gustu to miała go bardzo dobry i w zasadzie nie musiał jej do niczego przekonywać, czy próbować przekonywać…
Z resztą zmuszać – też ją nigdy nie zmuszał.
W domu ubierała się bardzo często tak jak on chciał, ale… tak sama z siebie, nikt jej do tego nie zmuszał, a wiedziała jaki on ma gust.
Kiedy miała na sobie krótkie jeansowe spodenki, takie tak jakby podarte od dołu, z jasnymi niteczkami czy nawet paseczkami to zazwyczaj nie miała na sobie od pasa w dół innego ubioru niż czarne sandały bez skarpet, choć zdarzały się i wyjątki – rajstopy, pończochy lub kabaretki, ale rzadzej.
Kiedy się ubrała w sukienkę trochę poniżej kolan to koniecznie miała tę opinającą i z dość dużym wycięciem gdzieś na boku…
I oczywiście do tego jakieś eleganckie buciki z odsłoniętymi paluszkami.
Sportowe buty albo jakieś tenisówki to zakładała tylko do dość szerokiej spódnicy i koniecznie też i zakolanówek, a gdy miała też wtedy na sobie eleganckie buciki z odłoniętą piętą to do tego teź pończochy lub rajstopy – takie dość przezroczyste, żeby było widać „gdzie grubiej, gdzie chudziej”, jak i kabaretki – analogicznie: większe oczka, mniejsze oczka…
Kiedy miała na sobie wspomnianą wcześniej sukienkę albo top, obojętnie w jakiej stylizacji i czy z rozcięciem z przodu bardziej do dołu czy na boki – na ramiączkach czy nie to najczęściej zakładała na ręce rury z jakiegoś materiału które po założeniu sięgały od przegubów dłoni (lub trochę wyżej) do wysokości pach – dla lepszego kontrastu i pozostawieniu miejsca dla wyobraźni.
Zawsze w kolorze ciemnym i nigdy nie jaskrawym (chyba, że czerwonym).
„Przezroczyste czy nie – ważne, że „odznaczające się” – pomyślał.
Najczęściej były to wtedy też stylizacje z bardziej odsłoniętymi pleckami.
Leginsy też zakładała, ale miała je głównie do gimnastyki.
Co do gimnastyki, ewentualnie jakichś popularnych i nowoczesnych tańców – tak prawie zupełnie do niej niepasujących to często zakładała krótkie spodenki sportowe, z zakolanówkami, skarpetami albo stopkami… oczywiście „do sportowych butów”.
Lubiał też dość luźne, ale niekoniecznie opinające, dla niego „ważne, że dla niej wygodne” jednoczęściowe, jak on to nazywał „kombinezony piżamowe”.
Czasem go czymś zaskoczyła, miała bogatą garderobę, co mu się bardzo podobało i nigdy jej tego nie wypominał.
Ubierała się w domu tak jak chciała, w zależności od nastroju.
Oczywiście, zamiast mówić że ją głowa boli to ubierała się skromniej, bez tych wytycznych.
Do zakładania butów na wysokim obcasie to ją przekonał, by ich nie nosiła – nawet jeśli jest dzięki temu piękna prezentacja stópek – przynajmniej od tyłu, tak jakby stała na paluszkach.
Dosłownie, bo nie była już do nich przekonana.
Słusznie zauważył, że mogą być od tego różne bóle, schorzenia, wady postawy… zupełnie niepotrzebne.
Co innego w sypialni, bo wtedy – co zrozumiałe – strój dowolny.
„Co kto woli, nic na siłę, a nawet kompromis itd”.
Co do jej ubioru „na zewnątrz” to już miał więcej do gadania.
Przekonał ją do tego by nie odsłaniała swoich pięknych nóżek „bo przeciez na randkę się nie umawia”, a zakładała lekko obcisłe i rozciągliwe jeansy, a do tego krótką bluzeczkę lub koszulkę, lecz nie na tyle by zwykle odsłaniać trochę brzucha czy pleców, co najwyżej przy schylaniu się.
Wiedziała z resztą i tak, że pięknie wygląda przy nim.
A co do obuwia – „nigdy takie z odsłoniętymi paluszkami i piętą”.
Często były to baleriny które według niego podkreślały kształt stopy… tak podłużnie (co mu się jak najbardziej podobało), ale i nie pokazywały paluszków.
Takie trochę staromodne, ale chyba zawsze w modzie.
Rzadziej zakładała też leginsy, gdy było trochę chłodniej, jednak zawsze na odludziu, np. w lesie itd.
Kiedy jechała z nim na rowerze to miała na sobie czarny strój kolarski.
Lubiła też zakładać do tego różową koszulkę, z dość krótkim rękawem, nie tak nudną, bo z jakimiś ciemnymi prostokątami, kwadratami i takimi tam… wzorkami.
A wybierała się z nim często nad rzekę, choć co do tego to chyba by wolała tę dość dużą i wpadającą do Wisły, czasem także las sosnowy… i oczywiście dobrze by miejscami było też dużo piasku, a nawet… wydmy – takie śródlądowe.
A rower miała bardzo ładny, trochę bardziej szosowy – podobny do tego jaki miał jej mąż.
Co do ubioru na plaży – przy zlewaniu się z otoczeniem to wiadomo jaki jest normalny widok, lecz nigdy poza nią, a więc miejscu bardziej do tego przeznaczonym.
Zdarzało się jednak i tak, że miała na sobie kombinezon – taki trochę podobny do nurkowania, ważne, że lekko obcisły i z gołymi stópkami, ale to dlatego, że przeprowadziła się z nim do Australii i czasem surfowali razem, a mieszkali w takiej miejscowości gdzie rocznie pada dość dużo deszczu, w zasadzie nawet więcej niż w kotlinie na wschód od Alp – co jak na Australię jest chyba dość dużo, więc nie brakowało tam trawy, drzew, pająków, a czasami też i kangurów.
Nie było tam lwów, tygrysów, pum, słoni, wilków i niedźwiedzi – co też było dla nich dość ważne.
Co najwyżej jakieś pająki i skorpiony, ale zazwyczaj mieli na nie antidotum i wiedzieli jak się zachować i jakie są procedury.
Obawiać się można też było krokodyli, ale na szczęście nie mieszkali w namiocie.
Co najważniejsze – nie panował tam klimat śródziemnomorski, tak jak w Europie Południowej, bo klimat śródziemnomorski charakteryzuje się suchymi latami, a on je wolał burzowe, bo w końcu „w ciepłym powietrzu jest się w stanie pomieścić więcej pary wodnej”, a zamiast jakiegoś bezchmurnego nieba i żaru z nieba wolał widzieć na niebie jakieś kalafiory, kowadła, nawet w oddali, także przy zachodzie słońca, a w nocy oczywiście dyskotekę…
Wybrał sobie więc miejsce na Ziemi.
Mógł nawet, widząc za oknem aktywną elektrycznie burzę zadać sobie pytanie:
„- Darwin, Australia?
– No… chyba blisko, ale trochę tak bardziej na południe!”.
Pomyślał raz nawet: „największego naturalnego jeziora geotermalnego to tutaj nie ma, ale raczej nie można narzekać, że jest zimno!”.
„Nawet w takim miejscu być samemu… dla mnie to… chyba nawet nie trochę – chujowa sprawa, ale z kimś to można wszędzie!
Akurat tak jakoś mi wyszło”.
Myślał sobie też: „Ogólnie – odnośnie wszystkich kobiet – tych dwóch worków tłuszczu to nie uznaję, choć też jest na co popatrzeć… Liczy się ekspozycja, z resztą nie bez powodu kazałem jej kupić, tylko dla mnie – mocno przezroczysty biustonosz.
Czasem go trzeba, czasem nie… Jak są mniejsze to nie, ale jak są duże to lepiej żeby przez takie podtrzymanie lepiej się prezentowały niż zwisały czy albo rozlewały się na boki”.
Gotowała bardzo dobrze, umiała grać na różnych instrumentach muzycznych, a – co chyba dla niego najważniesze – potrafiła bardzo ładnie śpiewać, a on z wielką chęcią ją wtedy słuchał.
„Ten głos… trochę denerwujący, ale bardzo ładny – taki jaki lubię najbardziej” – pomyślał.
Było mu trochę też…. łyso, że on śpiewać nie potrafi, ale chyba by już nie mógł rozwinąć u siebie takiego talentu.
Kiedy sytuacja się poprawiła to kupił sobie prawdziwe (a nie jakieś elektroniczne z cyfrowym, czy nawet kwadratowym dźwiękiem) pianino i nauczył się grać na nim, a – co chyba najważnejsze – nie wkurwiał tym sąsiadów, bo mieszkał w domu – i to w dodatku nie jakimś bliźniaku (albo innym takim wymysłem) w którym mieszkają dwie rodziny.
Miał nawet takie jedno zdanie na temat pewnego gatunku muzycznego.
„Ktoś kiedyś czekał na pociąg, który przez wolne hamowanie wydawał z siebie niemal jednostajny pisk.
„Tylko dodać do tego jakiś łomot, rytm i już jest utwór” – pomyślał sobie ten ktoś.
I w ten oto sposób powstał pierwszy tego typu utwór muzyczny… z tego chyba najmniej ambitnego gatunku muzycznego i najmniej odprężającego, czy nawet najbardziej stresującego. Jak widać utwór nie musi mieć melodii by być taneczny”.
Dokupił sobie po jakimś czasie dobry sprzęt do nagrywania, do tworzenia basów i zapętlania itd., dzięki czemu tworzył, a później też wydawał utwory muzyczne z gatunku „dream trance”, jednego z jego ulubionych, czym zdobył sobie sporą popularność i oczywiście sporo zarobił.
Kupił także do tego saksofon i oczywiście nauczył się na nim grać.
Oczywiście do zgrywania tych utworów, polepszana ich itd. używał MacOS’a, a nie jakiegoś niestabilnego Windowsa z opóźnieniami w kernelu, z wydania na wydanie coraz gorszego, często na dzień dobry – szczególnie w laptopach – z masą bloatware’u i setkami mu niepotrzebnych i uruchomionych usług-procesów zużywających cenne zasoby komputera, nawet tego z dość dobrymi podzespołami.
„Linux lepszy niż to chujstwo, a tak poza tym mam Maca” – powiedział kiedyś na głos głęboko zastanowiony.
„Tego gówna to niech se używają gracze” – powiedział też.
„Z resztą, od dawna w MacOS (choć trochę „przypóźno”) wprowadzili tzw. kafelkowanie, czyli zmienianie rozmiaru i położenia okna po przeciągnięciu go do krawędzi albo rogu ekranu, chyba nawet jakaś podpowiedź jest…”.
„Dziadostwo dla mas” – dodał jeszcze z obrzydzeniem.
„Tak ma wyglądać system?” – zastanowił się, ale jakoś tak słów mu zabrakło, a poza tym tak się zajął pewną czynnością na komputerze, że po niedługim czasie zapomniał o tym przemyśleniu.

A teraz wyobraź sobie, że „wprost do” to grzech i „do wyobrażeń” to też grzech.
Wtedy nie będzie miało sensu zaglądanie tam… chyba, że szukasz urozmaicenia np. z kobietą.

Jestem za tym żeby Admin nie przepuszczał komentarzy pozornie mądrych, ale jednak obrażających bogu ducha winnych i normalnych użytkowników internetu.
Moje żarty na przykład są bardzo dobre i nikogo nie obrażają, a jakoś tak się nie pojawiają na tej stronie, choć wczoraj powinny trzy.
Skoro ten typ cholera wie z jakiego śmieciowego forum dla przegrywów ma niewyparzony dziób (może dlatego że dawno w niego nie dostał) to nie powinno się takich osób dopuszczać do głosu.
W psychiatryku to by się ten osobnik chyba czuł jak u siebie (albo i nie, bo tam pewnie również tacy), w każdym razie tam dziennikarze nie zaglądają by udzielać wywiadów, bo słuchacze (albo widzowie) by się chyba oburzyli.
Do żony niech się ten chuj złamany tak odniesie za to że mu dupy nie daje albo niech se zwali konia do internetów (co mu chyba najlepiej wychodzi).

Kiedyś przeczytałem taki komentarz kobiety pod tego typu postem na FB:
„Jaka jest różnica między kobietą która prześpi się z 10 facetami raz, a kobietą, która sypia z jednym facetem 10 razy?”
Otóż odpowiadam: różnica jest w charakterze.
I naprawdę przezwiska typu 'incel’ nie robią wrażenia na kimś, kto potrafi powstrzymać swoje pierwotne instynkty i zachowuje się jak człowiek, a nie jak zwierzę.

Porządna laska sie nie szmaci…….tyle w temacie.